«Οι λεγόμενες σταθερές μεσοαστικές αξίες – αίσθηση καθήκοντος, μέτρο, διακριτικότητα, πειθαρχία – υπήρξαν, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο σημείο εκκίνησης, το καλύτερο «εφαλτήριο» που θα μπορούσα να ελπίζω» λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του εστιάζοντας στις βάσεις του.
«Το ίδιο και το Πολυτεχνείο, το Πανεπιστήμιό μου, το Τμήμα Αρχιτεκτονικής, ένα μέρος στο οποίο είχα εισέλθει με αρκετά συγκεχυμένες ιδέες, αλλά με μεγάλο πάθος για το σχεδιασμό.
»Ένα πάθος που έπρεπε να καλλιεργήσω με συνεχή εξάσκηση, άσκηση και εφαρμογή, θαυμάζοντας τους συντρόφους μου, που μου φαίνονταν εξαιρετικοί και θεωρούσα πάντα ότι ήταν καλύτεροι από μένα» συνεχίζει με μια σεμνότητα που κερδίζει.
Πειραματισμός και αυστηρότητα
«Ήξερα ότι δεν θα δούλευα ποτέ ως αρχιτέκτονας, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι, τόσα χρόνια, κάθε μου δημιουργία είχε μέσα της τουλάχιστον λίγο -και συχνά πολύ περισσότερο- από όσα έμαθα στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου
»Όσον αφορά τη λογική, τη μέθοδο και την προσέγγιση του σχεδιασμού, αλλά και την προθυμία για ανάλυση, τη διάθεση για πειραματισμό και την αυστηρότητα των προθέσεων.
»Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ήμουν ακόμα φοιτητής στο Πολυτεχνείο όταν έφτιαξα τα πρώτα μου κοσμήματα: Μερικές ζώνες, ασυνήθιστα αντικείμενα για την εποχή, πρωτοποριακά σε σύγκριση με αυτά που μπορούσες να δεις στα περιοδικά μόδας. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν δείγματα αυθεντικής χειροτεχνίας. Η αυστηρότητα των μορφών και η ακριβής αίσθηση του σχεδιασμού πήγαιναν χέρι-χέρι με την άμεση παρέμβαση στο υλικό» θυμάται τα πρώτα σκίτσα που πήραν χειροπιαστή μορφή.
Δειγματισμός στις συμφοιτήτριες
«Δέρμα, μέταλλο, πλαστικό, υλικά που έπλασα και μοντελοποίησα με το χέρι. Έδειξα αυτά τα αντικείμενα σε κάποιες φίλες και συμφοιτήτριες μου στο πανεπιστήμιο, τους έδωσα μερικά από αυτά και στο τέλος τα πρόσεξαν άνθρωποι της βιομηχανίας. Τους άρεσαν, έκαναν εντύπωση και φωτογραφήθηκαν.
»Τα «αντικείμενά» μου κερδίζουν την προσοχή τόσο των αγοραστών όσο και του Τύπου. Έτσι, οι πρώτες μου επαγγελματικές συνεργασίες ξεκινούν με τη δημιουργία σειρών αξεσουάρ, με την Γαλλίδα επαναστάτρια σχεδιάστρια Christiane Bailly και κυρίως με τον Ιταλό σχεδιαστή, Walter Albini, έναν από τους ιδρυτές του ιταλικού ready-to-wear, τον πρώτο σχεδιαστή που συνέδεσε τη μόδα του παραδοσιακού ατελιέ με τον βιομηχανικό τομέα.
»Μεταξύ των πρώτων μου συλλογών, ίσως το πρώτο μου σημαντικό βήμα, η σειρά KETCH, που παράγεται εξ ολοκλήρου στην Ινδία και είναι παραγγελία της San Giorgio Impermeabili, μιας εταιρείας με έδρα τη Γένοβα.
»Αυτό προκάλεσε τη μεγάλη μου αγάπη για την Ινδία, με τον πολιτισμό της, τα χρώματα και τις γεύσεις της».
Μεταξύ 1973 και 1978, πολλές νέες επαγγελματικές συνεργασίες
«Θυμάμαι το ντεμπούτο της Baila, στο εστιατόριο ‘Elefante Bianco’, στη Via San Maurilio στο Μιλάνο, το 1974. Χωρίς πασαρέλα, οι καλεσμένοι κάθονταν γύρω από τα τραπέζια. Ο Τύπος εμφανίστηκε. Και προφανώς οι φίλοι μου ήταν εκεί. Θυμάμαι το άγριο χειροκρότημα, πολύ ενθουσιασμό και έναν αξέχαστο βαθμό έκπληξης.
»Στις 18 Οκτωβρίου του 1978, γίνεται η πρώτη μου επίδειξη μόδας της γυναικείας συλλογής Gianfranco Ferré Ready-to-Wear για την Άνοιξη/Καλοκαίρι 1979.
»Το άρθρο από την «Corriere della Sera» της 20ής Οκτωβρίου 1978 από την Adriana Mulassano έγραφε:
«Μια συλλογή Gianfranco Ferré προκύπτει από μια τυπική ισορροπία, μια χρυσή αναλογία που η εκπαίδευσή του ως αρχιτέκτονας του επιτρέπει να μεταφέρει στη μόδα. Εδώ η εποικοδομητική δημιουργικότητα και η ερμηνεία συναντιούνται σε έναν τέλειο δυισμό που διαπερνά ολόκληρο το έργο”».
Με τη Σοφία Λόρεν / Photo: Instagram
Οι θεμελιώδεις αρχές σχεδιασμού του Gianfranco Ferré
Ξεκινώντας με τη μεθοδολογία, μια λέξη που δεν εφαρμόζεται συχνά στην πρακτική της μόδας, η οποία συνήθως ερμηνεύεται μέσα από το φίλτρο του καθαρού ταλέντου και της δημιουργικότητας.
Η αναζήτηση του Gianfranco Ferré για την εναρμόνιση της συναισθηματικής του διαίσθησης με την ορθολογική αντίληψη της μεθοδολογίας και την τεχνική διάσταση της κατασκευής βρήκε θεμελιώδεις πηγές έμπνευσης στην ιστορία και τις αναμνήσεις.
Η σχέση μεταξύ των νέων αρχών και στόχων του σχεδιασμού και των ιστορικών αναμνήσεων και αρχετύπων αμφισβητήθηκε συνεχώς από τον Ferré. Ο Ferré κινήθηκε από αυτή την πολιτισμική αποτύπωση κατά μήκος μιας ατέρμονης και πολύ προσωπικής εμβάθυνσης, αυτής της αμφιλεγόμενης σχέσης μεταξύ της νεωτερικότητας και των πολυεπίπεδων διαστάσεων της υλικότητας και της ιστορίας.
Σήμερα οι σχεδιαστικές αρχές του Gianfranco Ferré μπορούν να ανακαλυφθούν εκ νέου υπό το πρίσμα του πραγματικού ψηφιακού μετασχηματισμού, ο οποίος σπάει με νέους τρόπους τη σχέση μεταξύ του απτού και του άυλου, γεννώντας μια κυβερνο-φυσική πραγματικότητα που μετατρέπει την υλικότητα και τις μνήμες σε δεδομένα, καθώς και επιτρέπει τη μετάφραση των δεδομένων σε μια νέα «ύλη».
Η σιλουέτα του Ferré
Η αντίληψη του Ferré για την κατασκευή των ρούχων συχνά δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ της φυσικής σιλουέτας του σώματος και της γεωμετρίας του ενδύματος. Μέσα από ένα παιχνίδι μεταξύ εναρμόνισης και αντίθεσης, καθώς και ανάμειξης και επικάλυψης κύκλων, τριγώνων, κώνων, δημιουργεί έναν νέο «ζωτικό χώρο» για την ανθρώπινη φιγούρα.
Η ζωή του «αρχιτέκτονα της μόδας»
Στις 15 Αυγούστου 1944, ο Gianfranco Ferre γεννήθηκε στο Legnano, κοντά στο Μιλάνο της Λομβαρδίας, στη βόρεια Ιταλία. Ήταν το πρώτο παιδί του Luigi Ferré και του Andrea Morosi. Ο Gianfranco Ferre ανατράφηκε από τη μητέρα του, χήρα μηχανικού, και τις δύο θείες του, οι οποίες ήταν τελειομανείς.
Φοίτησε στο liceo scientifico του Legnano. 1967, ο Ferre σπούδασε για να γίνει αρχιτέκτονας, ενώ παράλληλα κατασκεύαζε ζώνες για να συντηρεί τις σπουδές του. Αργότερα σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου για να πάρει πτυχίο αρχιτεκτονικής και αποφοίτησε το 1969. Η πρώτη του δουλειά ήταν ο σχεδιασμός για μια εταιρεία επίπλων.
Ο Ferré ξεκίνησε την καριέρα του στη μόδα το 1970, σχεδιάζοντας αξεσουάρ, και στη συνέχεια άρχισε να σχεδιάζει ως ανεξάρτητος σχεδιαστής, δουλεύοντας για τον Karl Lagerfeld και τον Elio Fiorucci. Από το 1970 έως το 1973, ο Gianfranco πέρασε στην Ινδία, όπου είχε σταλεί για να σπουδάσει τη χειροτεχνία. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, ο Ferré γνώρισε τον Franco Mattoli, ο οποίος είχε τον δικό του οίκο μόδας. Συμφωνώντας να συνεργαστούν, ο Ferré σχεδίασε για τον Mattoli.
Η τελευταία συλλογή του για τον οίκο Dior
Και μετά ήρθε ο οίκος Dior
Το 1983, έγινε ο ιδρυτικός καθηγητής μόδας στην Ακαδημία Domus στο Μιλάνο και την επόμενη χρονιά ξεκίνησε μια τριετή διαδοχική πορεία με την κατάκτηση του ιταλικού Όσκαρ Μόδας «Occhio D’Oro» έξι φορές.
Το 1989 ο Ferré έγινε σχεδιαστής στον Dior, για να προσδώσει στον οίκο μια εικόνα της δεκαετίας του ’90. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο Maison Christian Dior, η οποία καλύπτει την περίοδο από το 1989 έως το 1996, ο Gianfranco Ferré σχεδίασε δεκαπέντε συλλογές υψηλής ραπτικής. Αντικατέστησε τον κύριο σχεδιαστή Marc Bohan, ο οποίος κατείχε αυτή τη θέση από το 1960 (που πήρε μετά τον Yves Saint Laurent).
Όταν ο Gianfranco Ferré έφτασε στον οίκο Maison Christian Dior, ήταν ήδη καταξιωμένος.
Λόγω της αρχικής του εκπαίδευσης ως αρχιτέκτονας, ο Gianfranco Ferré έχει χαρακτηριστεί από το Women’s Wear Daily ως ο «Frank Lloyd Wright της ιταλικής μόδας». συγκρίνοντάς τον με τον μεγάλο Αμερικανό αρχιτέκτονα.
Ο θάνατός του
Στις 17 Ιουνίου του 2007, ο Ιταλός σχεδιαστής πέθανε μετά από εγκεφαλική αιμορραγία. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο San Raffaele του Μιλάνου, όπου λίγες ημέρες αργότερα, σε ηλικία 62 ετών, διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Δείτε το βίντεο με την ιστορία του
Η πορεία μετά τον οίκο Dior
Φεύγοντας από τον Dior το 1996, σχεδίασε μια σειρά τζιν και μπουτίκ στη Ρώμη, το Μιλάνο και τη Γενεύη για τη δική του εταιρεία. Η τζιν Ferré είχε συγκεκριμένο κόνσεπτ: Όλα σε μαύρο και άσπρο χρώμα και casual κομμάτια τριών στυλ- basic, athletic και beach wear.
Ο Ferré προχώρησε το 1996 με το ντεμπούτο του unisex αρώματος Gieffeffe. Το πρώτο κατάστημα Gieffeffe άνοιξε επίσης, στη Φλωρεντία, ενώ ένα δεύτερο κατάστημα σχεδιάστηκε για το Μιλάνο το 1997.
Λίγο πριν το 2000 η μόδα θα άλλαξε στυλ και το street style θα κυριαρχούσε. Ο Ιταλός μόδιστρος δεν θα συνέχιζε. Η χρεωκοπία ακολούθησε κάποια χρόνια μετά, τον χειμώνα του 2009, αφού είχαν προηγηθεί κάποια σκαμπανεβάσματα με συνεργασίες και αποτυχημένες προσπάθειες διάσωσης του brand.
Σήμερα ο οίκος Gianfranco Ferre ανήκει στην IT Holding Group.
