Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη και οι πληγές, για όσους επέβαιναν στο μοιραίο Intercity και κατάφεραν να σωθούν αλλά και για τους συγγενείς των θυμάτων, δεν έχουν κλείσει. Και δεν θα κλείσουν αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, όπως ξεκαθαρίζουν με κάθε τρόπο.
Της Δήμητρας Πανανού
«Ζητούμε δικαίωση. Ζητούμε την απρόσκοπτη απόδοση ευθυνών σε όλους τους υπεύθυνους. Το έγκλημα των Τεμπών οφείλεται σε κρατική αμέλεια, αδιαφορία και διαφθορά. Και όχι μόνο στο ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη. Δεν αφορά μόνο τους 57 νεκρούς και τους 180 τραυματίες. Αφορά όλους τους Έλληνες», λέει η Δέσποινα Γκανίδου που πέρυσι, τέτοια μέρα, έχασε για πάντα τον 22χρονο γιο της.
Ο Γιώργος Παπάζογλου ήταν ένα από τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. «Επέστρεφε από την Αθήνα μαζί με τη φίλη του και δυστυχώς 5 λεπτά πριν τη σύγκρουση σηκώθηκε από το βαγόνι 3, όπου ήταν η θέση του και πήγε στο κυλικείο να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό. Μια απόφαση που αποδείχθηκε μοιραία και κόστισε τη ζωή του», λέει με πόνο ψυχής αλλά και περίσσεια δύναμη η κυρία Γκανίδου.
«Προδιαγεγραμμένο έγκλημα»
«Βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά και έχω να πω ότι τι δυστύχημα των Τεμπών ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Οι παθογένειες του ελληνικού σιδηροδρόμου ήταν γνωστές στους υπευθύνους εδώ και πολλά χρόνια. Υπήρχαν καταγγελίες των εργαζομένων αλλά και στελεχών για εγκληματικές παραλείψεις στα συστήματα ασφαλείας των τρένων. Είχαν φτάσει στο υπουργείο Μεταφορών, στον ΟΣΕ και στη ΡΑΣ. Δυστυχώς οι παραλήπτες αδιαφορούσαν και εθελοτυφλούσαν. Όχι μόνο δεν έκαναν αυτό που έπρεπε να πράξουν αλλά έκαναν το εντελώς αντίθετο. Μεριμνήσουν για την παραπληροφόρηση των επιβατών διαφημίζοντας την ασφάλεια του ελληνικού σιδηροδρόμου», σχολιάζει η κυρία Γκανίδου που, πρόσφατα, βρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η επιτροπή Διερεύνησης Ανεξάρτητων Πραγματογνωμόνων Οικογενειών (ΕΔΑΠΟ).
Οι συγγενείς καταγγέλλουν μία σειρά από ενέργειες που οδηγούν «σε συγκάλυψη του εγκλήματος», όπως ήταν αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος. «Θέλουμε να δικαιώσουμε τα παιδιά μας και τους δικούς μας ανθρώπους που χάθηκαν. Τα εμπόδια είναι και θα είναι πολλά το γνωρίζουμε. Αλλά πιστεύω ότι όσο είμαστε ενωμένοι και κρατάμε την πίστη μας στο τέλος τίποτα και κανένας δε θα μας σταματήσει. Είναι ιερή υποχρέωσή μας», αναφέρει ο Δημήτρης Μπέζας που έχασε την κόρη του Φραντζέσκα στο μοιραίο τρένο.
Το τελικό πόρισμα της ΕΔΑΠΟ
Τα μέλη της επιτροπής Διερεύνησης Ανεξάρτητων Πραγματογνωμόνων Οικογενειών (ΕΔΑΠΟ), που χθες κατέθεσαν και επισήμως την τελική έκθεση τους στον εφέτη – ανακριτή στη Λάρισα που χειρίζεται την υπόθεση, μεταξύ άλλων έχουν καταγγείλει ότι ο χώρος του σιδηροδρομικού δυστυχήματος δεν περιφρουρήθηκε όπως έπρεπε, με αποτέλεσμα τις πρώτες κρίσιμες μέρες για την έρευνα ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.
«Το τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ το ξέρουμε. Δεν έχουμε αμφιβολία για το τι συνέβη. Την ακολουθία των γεγονότων τη γνωρίζουμε, το πως μοιράζονται πρακτικά οι ευθύνες το ξέρουμε, νομικά δεν είναι δικό μας θέμα. Το τελικό πόρισμα που παραδόθηκε σήμερα στον εφέτη ανακριτή έχει κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις στη χαρτογράφηση των βαγονιών, σε ποιο σημείο τους συρμού βρισκόταν καθένα από τα 57 θύματα, για να καταλάβουμε καλύτερα τι συνέβη στον καθένα. Γιατί δεν έχασαν όλοι τη ζωή τους από τις ίδιες αιτίες. Υπάρχει το σοβαρό ζήτημα της φωτιάς. Πλέον γνωρίζουμε με βεβαιότητα από τις ιατροδικαστικές εκθέσεις, από μαρτυρίες και αποδείξεις που έχουμε συλλέξει, ότι 5 από τα 57 θύματα έχασαν τη ζωή τους συνεπεία της φωτιάς και μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις και εκτιμήσεις και για κάποιους ακόμη», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Λακαφώσης, Μηχανολόγος- αεροναυπηγός μηχανικός και μέλος της ΕΔΑΠΟ.
Η επέμβαση στον χώρο
Σύμφωνα με τον ίδιο, την πρώτη κιόλας μέρα μετά την τραγωδία στα Τέμπη μπήκαν στον τόπο του εγκλήματος γερανοί και άρχισαν να σηκώνουν τα βαγόνια. «Την Παρασκευή 3 Μαρτίου είχαν τελειώσει όλα. Μπήκαν οι μπουλντόζες και άρχισαν να στρώνουν χώμα στο επίκεντρο της φωτιάς. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει αυτό. Είχαν αποφασίσει ότι ότι έψαξαν έψαξαν και δε χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Το Σάββατο και την Κυριακή απομακρύνθηκαν τα υπόλοιπα βαγόνια και έγιναν χωματουργικές εργασίες. Έξι μέρες μετά ολοκληρώθηκε η διαμόρφωση του χώρου και δεν υπήρχε τίποτα. Ο χώρος δεν σφραγίστηκε ποτέ», τονίζει ο κ. Λακαφώσης και καταλήγει: «Υπήρξαν πολλά λάθη εκείνο το βράδυ αλλά τα ανθρώπινα λάθη βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα περιβάλλον περιφρόνησης κανονισμών και διαδικασιών. Ένα όμως θα πρέπει να είναι σαφές. Αρκούσε και μόνο η φωτοσήμανση για να είχε αποφευχθεί η σύγκρουση».
